Artykułem zamieszczonym na łamach portalu „Nasz Lidzbark”  „Lidzbark Warmiński – Uzdrowisko termalne” czyli strzał w kolano z dnia 06 sierpnia 2013r., , zapoczątkowano publiczna dyskusję na przedmiotowy temat. Doniesienia medialne oraz przeprowadzone rozmowy z mieszkańcami Lidzbarka Warmińskiego skłoniły mnie do głębszego zainteresowania się tematyką terenów uzdrowiskowych. Jak donoszą media obecnie gmina miejska Lidzbark Warmiński jest bliska nadaniu jej statusu obszarów ochrony uzdrowiskowej. W celu przeprowadzenia niezbędnych procedur  prawnych i technicznych w Radzie Miasta została powołana Komisja Uzdrowiskowa, która to wraz z Burmistrzem tworzą wizję uzdrowiskową rozwoju miasta. Uzyskanie statusu obszarów ochrony uzdrowiskowej wiąże się z ważnym czynnikiem marketingowym jakim jest prestiż. Zasłużenie na prestiż, czy też szacunek wyma?ga wielu zabiegów oraz determinacji ze strony społeczeństwa oraz władz. Podstawowym warunkiem zabiegania o nadanie statusu obszarów uzdrowiskowych są uwarunkowania naturalne; surowce, klimat. Nasz teren jest dziewiczy nie skażony nadmierną eksploatacją przez zakłady przemysłowe co także potwierdza stopa bezrobocia. Od lat mieszcząca się w czołówce. Doniesienia z samego Ratusza wskazują, że mamy złoża borowiny o właściwościach leczniczych, wodę termalną, czyste powietrze. Ponadto pracujemy nad infrastrukturą techniczną w zakresie gospodarki wodno -ściekowej, a także nad gospodarką odpadami. Należałoby także popracować nad zakładami świadczącymi usługi opieki zdrowotnej i urządzeniami niezbędnymi do prowadzenia lecznictwa uzdrowiskowego. Infrastruktura, plan zagospodarowania terenu, operat uzdrowiskowy, te i inne koszty bardzo mocno obciążą budżet. Zapewne wierzymy , że deficyt budżetowy będzie dopuszczalny, to jest nie przekroczy 15% przychodów , oraz zadłużenie nie będzie wyższe niż 60%. Wiara w biznesie jest często zgubna. Jeśli przebrniemy wspólnie tą drogę czekają nas dodatkowe korzyści wynikające z otrzymania statusu obszarów uzdrowiskowych. W ostateczności „szansa” na uzdrowisko. 

1. Możliwość dodania do nazwy miejscowości wyrazu : zdrój bądź „ uzdrowisko termalne „
2. wprowadzenie opłaty miejscowej oraz opłaty uzdrowiskowej co wspomaga budżet gminy
3. otrzymanie dotacji z budżetu państwa w wysokości równej wpływom do budżetu gminy z tytułu opłaty uzdrowiskowej
4. przy racjonalnej polityce promocyjnej władz miasta oraz współpracy z lokalnym społeczeństwem jest możliwość pozyskania prywatnych inwestorów , których kapitał utworzy infrastrukturę oraz miejsca pracy.
5. możliwości rozwoju turystycznego miasta
6. powstanie parków krajobrazowych, infrastruktury nie utrudniającej funkcjonowanie lecznictwa uzdrowiskowego; pensjonaty, restauracje, kawiarnie, obiektów usługowych,  hoteli itp.
7. miejsca pracy przy obsłudze pensjonariuszy uzdrowiska i turystów 

Lecz wiemy wszyscy , że gdzie są korzyści tam są i straty. 

Uzyskanie statusu wiąże się   z ograniczeniami oraz utratą pełnej suwerenności w podejmowaniu decyzji na prywatnych działkach leżących szczególnie w strefie A.

Ustawa uzdrowiskowa z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym (…) (Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1399, z późn. zm.),, zawiera w

swej treści podział obszaru uzdrowiska na trzy strefy ochronne i dla każdej z

tych stref wprowadza ograniczenia w możliwości jej zagospodarowania

przestrzennego w postaci ( opracowano na podstawie USTAWA z dnia 28 lipca 2005 r.

o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych )

       w strefie ochronnej „A” zabrania się:

1.     lokalizacji zakładów przemysłowych,
2.      lokalizacji budownictwa wielorodzinnego i jednorodzinnego,
3.    uruchamiania pól biwakowych i campingowych, lokalizacji domków turystycznych i campingowych,
4.      prowadzenia targowisk, handlu obnośnego i obwoźnego z wyjątkiem punktów sprzedaży pamiątek, wyrobów ludowych, produktów regionalnych lub towarów o podobnym charakterze, w formach i miejscach wyznaczonych przez gminę,
5.     trzymania zwierząt gospodarskich w rozumieniu przepisów o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich,
6.     prowadzenia działalności rolniczej, w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 oraz z 2005 r. Nr 14, poz. 113, Nr 90, poz. 756 i Nr 143, poz. 1199),
7.      organizacji rajdów samochodowych i motorowych,
8.      lokalizacji stacji paliw, punktów dystrybucji produktów naftowych, nawozów sztucznych, składowisk odpadów stałych i płynnych, składów opału,
9.     lokalizacji parkingów w liczbie miejsc postojowych większej niż 10 % miejsc sanatoryjnych w obiekcie,
10.   lokalizacji trwałych i tymczasowych obiektów i urządzeń, które mogą utrudniać lub zakłócać przebywanie pacjentów na tym obszarze, a w szczególności: stacji bazowych telefonii komórkowej, stacji nadawczych radiowych i telewizyjnych, stacji radiolokacyjnych i innych emitujących fale elektromagnetyczne,
11.  organizowania imprez masowych, w rozumieniu ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 909), zakłócających proces leczenia uzdrowiskowego i działalności o charakterze rozrywkowym zakłócającej ciszę nocną w godz. 22⁰⁰-6⁰⁰, z wyjątkiem imprez masowych znajdujących się w harmonogramie imprez gminnych,
12.   lokalizacji obiektów mogących znacząco oddziaływać na środowisko, zgodnie z odrębnymi przepisami, w szczególności takich jak: warsztaty samochodowe, wędzarnie ryb, garbarnie,
13.   wszystkich czynności zabronionych, ujętych w wykazie dla strefy ochronnej „B” i „C”; 

w strefie ochronnej „B” zabrania się: 

1.      lokalizacji nowych oraz rozbudowy istniejących zakładów przemysłowych, punktów skupu złomu i punktów skupu produktów rolnych,
2.      lokalizacji obiektów handlowych o powierzchni większej niż 400 m² z obiektami towarzyszącymi,
3.      lokalizacji i uruchamiania stacji paliw lub urządzeń emitujących fale elektromagnetyczne mogących znacząco oddziaływać na środowisko, nie bliżej niż 500 m od granicy obszaru strefy ochronnej „A”, uruchamiania punktów dystrybucji i składowania środków chemicznych, produktów naftowych i innych artykułów uciążliwych dla środowiska,
4.     wyrębu drzew leśnych i parkowych, z wyjątkiem cięć sanitarnych,
5.      pozyskiwania surowców mineralnych innych niż naturalne surowce lecznicze,
6.      prowadzenia robót melioracyjnych mających na celu niekorzystną zmianę istniejących stosunków gruntowo-wodnych,
7. lokalizacji parkingów o wielkości powyżej 50 miejsc postojowych dla samochodów osobowych, dostawczych i autobusów,
8. czynności określonych w  pkt 1 podpunkt c niniejszego paragrafu,
9. wszystkich czynności zabronionych ujętych w wykazie dla strefy ochronnej „C”; 

w strefie ochronnej „C” zabrania się:

1.      nieplanowanego wyrębu drzew,
2.     prowadzenia działań powodujących niekorzystną zmianę stosunków wodnych,
3.     lokalizacji nowych uciążliwych obiektów budowlanych i innych uciążliwych obiektów, w tym zakładów przemysłowych,
4.     prowadzenia działań mających wpływ na fizjografię uzdrowiska i jego założenia przestrzenne lub właściwości lecznicze klimatu.

Sam fakt wyartykułowania tak wielu ograniczeń jest zgodny z wykazem zamieszczonym w w/w ustawie.

Ważne dla lokalnej społeczności jest waga szans i ograniczeń a nie ich ilość.

Społeczeństwo lidzbarskie winno same rozważyć co jest dla nich lepsze. Obecni jak i planujący inwestycje gospodarcze, przedsiębiorcy powinni być świadomi, jakie normy środowiskowe będą musieli spełnić np. emisja spalin, hałas, oraz ograniczenia w rozwoju przestrzennym.

Niniejszy artykuł jest wskazaniem rzeczywistości, która odnosi się do realnej przyszłości a jego ocenę pozostawiam dla Państwa.

Autor tekstu

Jacek Wiśniowski – absolwent wyższej szkoły ekonomicznej. Słuchacz podyplomowych studiów „Mechanizmy funkcjonowania strefy euro”, bezpartyjny, Prowadzący od 2002 roku działalność gospodarczą  zajmującą się pomocą osobą poszkodowanym w wypadkach i kolizjach drogowych. Rzeczoznawca i Likwidator Szkód komunikacyjnych. Członek Warmińskiego Stowarzyszenia Przedsiębiorców.