Zabić JOW, zabić Kukiza

Fot. jow.pl

Obecna ordynacja proporcjonalna, obowiązująca przy wyborach do Sejmu posiada tak wiele wad, że dawno powinna być zmieniona na JOW. Przede wszystkim promuje totalną mafijność partii politycznych. W sejmie  można znaleźć tych, którzy dostali 150 000 głosów, i tych którzy dostali ledwo 3 000 głosów, bo byli na liście preferencyjnej. Jastrzębski Leszek, członek PO, startujący z ostatniego miejsca (40) na liście PO zdobywa 3 075 głosów (poparcie w okręgu 0,3%) i mandat poselski. Poncyliusz Paweł (PJN) otrzymuje 24 948 głosów (poparcie w okręgu 2,34%) co jednak nie wystarcza aby zostać posłem. Podobnie Przemysław Wipler, wchodzi  do sejmu  4 615 głosami (0,45% poparcia w okręgu), ale Piekarska Katarzyna z 13 944 głosami już nie (3,1% poparcia w okręgu). Piotr Cieśliński w wyborach parlamentarnych w 2007 r. zdobywa 4 687 głosów i dzięki liście partyjnej PO w 2009r. wchodzi do sejmu na miejsce Krzysztofa Liska.

Listy partyjne to  powszechna praktyka w krajach post-sowieckich.  Jej liderzy w zamian na wysoki numer na liście podporządkowują sobie kandydatów. Później, już w Sejmie wymagają posłuszeństwa i „partyjnej dyscypliny” pod groźbą skreślenie z list w następnych wyborach. Jej skutki widać w Polsce gołym okiem. Ordynacja oparta na listach partyjnych preferuje wodzowski system rządzenia i chyba najbardziej służy konsumentom dań z ośmiorniczek w super drogich restauracjach. Zwykły obywatel, lokalny społecznik nie może startować w wyborach, musi „dogadać” się z jakąś partią, aby ta zechciała go wpisać na swoje listy.

Jednomandatowe Okręgi Wyborcze zmienią scenę polityczną. Kraj zostanie podzielony na 460 niewielkich okręgów, a kandydaci nie będą musieli szukać partyjnej akceptacji. W każdym okręgu zwycięża osoba z największym poparciem. Dzięki temu wybierzemy nowych ludzi, mających wsparcie głosujących w swoim okręgu, ludzi znanych, którym można zaufać, że będą reprezentować interesy swoich wyborców, że nie będą tylko chłopcami na posyłki lidera swojej partii. JOW likwiduje „dyscyplinę partyjną” i detronizuje wodzów partii politycznych.

Zarządzone przez byłego Prezydenta Bronisława Komorowskiego referendum, niewątpliwie stanowiło część kampanii wyborczej mającej na celu przyciągnięcie elektoratu Pawła Kukiza. Sztabowcy PO zakładali, że referendum okaże się nieważne, bowiem frekwencja nie przekroczy 50%. Na wszelki wypadek służby specjalne i telewizja otrzymały zadanie rozmontowania ruchu Kukiza – orędownika JOW-ów, tak aby zainteresowanie referendum było jak najmniejsze. Nie jest przypadkowym prezentowanie tak dramatycznego spadku poparcia dla Kukiza właśnie teraz, kiedy nadarza się realna szansa na zmianę ordynacji wyborczej i tym samym wysadzenie w powietrze wieloletnich układów post-okrągłostołowych. Drugą korzyścią dla obecnych partii z zabicia ruchu Kukiza, jest ograniczenie lub całkowite wyeliminowanie jego sympatyków z ław sejmowych. Przeprowadzona z niebywałą skutecznością i precyzją infiltracja TW służb specjalnych wśród ludzi Kukiza, prawie wyeliminowała go ze sceny politycznej. Media rozpisywały się o nieporozumieniach i tarciach w jego szeregach, a odchodzący demonstracyjnie działacze obrzucali Kukiza czymś więcej niż błotem.

Jaka będzie Polska rankiem 7 września po referendum? To zależy od waszych głosów, czy będzie radosna i pełna nadziei na pozytywne zmiany, czy też smutna, że stale jest to samo. W sierpniowym badaniu CBOS aż 46% Polaków uważa, że sytuacja w kraju zmierza w złym kierunku. Przy ordynacji proporcjonalnej jest to bezsilne zaciskanie pięści, ponieważ indywidualny wyborca nie ma kontroli nad tym, kto będzie w następnym Sejmie. Dlatego spotkajmy się 6 września w lokalach referendalnych i rozwalmy ten układ, rozwalmy partiokrację.