Czy błędy rządzących Polską przyczyniły się do śmierci tysięcy obywateli? Rzecz o zasiłkach i statystyce.

Wstęp. Jedną z dziedzin nauki wybitnie podatną na manipulację jest statystyka. Politycy wszelkiej maści prześcigają się w podawaniu mało znaczących, odrealnionych cyfr, które nic nie mówią zwykłemu Kowalskiemu. Wzrost gospodarczy na poziomie 3% PKB, kwoty pozyskiwania dotacji unijnych i związane z tym wydatki i inne nic nieznaczące dla słuchacza wskaźniki postępu, często są motywem przewodnim wystąpień osób sprawujących władzę. Można przyjąć założenie, że jak się nie ma czym chwalić, to można iść w cyfry – to zawsze zajmie trochę czasu, a przy tym wygląda dość poważnie. Ostatnia prelekcja Marszałka Protasa w lidzbarskim zamku była dobrym przykładem powyższego założenia, składała się głównie z wymieniania liczb i kwot. Na każdej imprezie z udziałem samorządowców dowiadujemy się o wybitnych osiągnięciach tych ostatnich i o tym jak to nasz kraj dynamicznie się rozwija, a nasze małe miasteczko pięknieje.

Rozwinięcie. Istnieją jednak statystyki tzw. „twarde”, których nie sposób zmanipulować. Władza się nimi  nie chwali, bo przeczą misternie utkanej teorii postępu i dobrobytu. Takimi danymi jest liczba osób pragnących zakończyć swoje życie przed czasem. Ich liczeniem i systematyzowaniem zajmuje się Komenda Główna Policji. W latach ubiegłych liczba zgonów z przyczyn samobójczych oscylowała w granicach 4 tys rocznie. Jednak rok 2013 był szczególny, bo takich osób było już 6097, czyli wzrost o 50%! Socjologowie twierdzą, że tak wielki wzrost samobójstw wynika głównie z przyczyn ekonomicznych.

 „Trudne warunki ekonomiczne, bezrobocie, coraz mniej środków na życie i coraz większa eksploatacja pracownika. To ludzi najbardziej dobija, niektórzy psychicznie nie wytrzymują – wylicza „Rzeczpospolitej” przyczyny samobójstw kryminolog, prof. Brunon Hołyst. – Tempo życia jest szybkie, narasta wrogość, człowiek człowiekowi staje się wilkiem. Zanika życzliwość i choć ludzie w sytuacjach ekstremalnych się jednoczą, to w życiu codziennym okazują sobie wrogość – dodaje.”

Nie sposób się nie zgodzić z powyższym, głównym powodem odbierania sobie życia jest brak środków na jego utrzymanie. Najwięcej samobójców jest w przedziale wieku 45-55, a więc takich, które już w życiu swoje przepracowały, obecnie jednak nie są w stanie zapewnić sobie i swoim bliskim minimum egzystencji. Niewątpliwie istnieje ścisła zależność między poziomem życia społeczeństwa, a liczbą zgonów z przyczyn samobójczych.

Meritum sprawy.  W feralnym roku 2013, rząd zlikwidował zasiłki dla osób opiekujących się osobami niepełnosprawnymi. Otrzymywali oni śmieszną kwotę 520 zł z tytułu 24 godzinnej opieki nad potrzebującymi. Była to swego rodzaju rekompensata za dobrowolną rezygnację z pracy na rzecz opieki. 520 zł miesięcznie na utrzymanie dorosłego człowieka, który świadczy pomoc osobie niepełnosprawnej to jakby napluć mu w twarz. Jednak rząd uznał, że to i tak za dużo. Od 1 lipca 2013r. dla ponad 100 tys ludzi dobrego serca zabrano i to. Nikt z rządzących nie zadał sobie pytania, z czego ci ludzie będą żyć? No właśnie… dla bardzo wielu z nich decyzja o wygaszeniu świadczenia była osobistym dramatem. 520 zł być może starczało na skrajnie niski poziom egzystencji, ale było. Opiekunowie mieli świadomość, że państwo polskie, choć w minimalnym stopniu ich wspiera, oferując tę symboliczną kwotę. Pozbawienie jej mogło się przyczynić do załamania psychicznego, co w konsekwencji doprowadzić mogło do fali samobójstw opiekunów jak też niepełnosprawnych pozbawionych opieki. Należałoby powiązać decyzję o zabraniu zasiłków z tak lawinowym wzrostem samobójstw. Wątpliwym jest, aby jakieś duże media ośmieliły się zestawić razem dane o osobach, które odebrały sobie życie, a faktem zabrania zasiłków dla opiekunów. To mogłoby wskazywać, iż sam rząd jest odpowiedzialny za wszystkie te śmierci. Wydaje się, że na chwile obecną jest to najbardziej logiczne wytłumaczenie rekordowo dużej liczby samobójstw w roku 2013.

4 kwietnia 2014r. to ważna data dla wszystkich opiekunów. Tego dnia sejm przegłosuje ustawę przywracającą świadczenia pielęgnacyjne wszystkim, którym poprzednio nielegalnie zabrał. Nasi parlamentarzyści zostali zmuszeni do tego przez Trybunał Konstytucyjny, (sygn. akt K 27/13) który orzekł, iż pozbawienie świadczeń pielęgnacyjnych było bezprawne. Teraz opiekunowie otrzymają zarówno bieżące, jak i zaległe (niewypłacane od dziewięciu miesięcy) wsparcie łącznie z odsetkami (ok. 5 tys zł).

Panowie posłowie i ministrowie bawiąc się ustawami i rozporządzeniami nie maja chyba świadomości, że ich decyzje są nierzadko przyczyną dramatów życiowych setek tysięcy ludzi. W tym wypadku błędna decyzja urzędników, mogła się przyczynić do wielu śmierci…takich po prostu z rozpaczy.