Potyczka w Sądzie z art 212 kk

Dzisiaj odbyła się rozprawa główna w Sądzie Rejonowym w Lidzbarku Warmińskim[1] z oskarżenia pana Starosty, który zarzucił Redaktorowi Naczelnemu NaszLidzbark podawanie nieprawdziwych informacji dotyczących pracy Starosty i powiatu. Starosta oskarża Redaktora o pomówienie tj. czyn z art. 212kk, zagrożony karą grzywny lub pozbawienia wolności do 1 roku. W akcie oskarżenia wnosi o uznanie Redaktora winnym zarzucanych czynów i wymierzenie kary w postaci wpłaty 2 tysięcy złotych na Szpital Powiatowy. Szczegóły samego aktu oskarżenia, jego skan i mój komentarz zamieściłem w jednym z wcześniejszych artykułów TUTAJ

Dzisiejsze spotkanie ze Starostą w Sądzie przebiegało spokojnie. Rozprawa trwała 83 minuty, a sędzia zachowywał się bardzo obiektywnie i profesjonalnie. Rozprawy o pomówienie z mocy prawa są niejawne. Poprosiłem Sąd o wyłącznie niejawności, ale ten się nie zgodził. Po bliższej analizie prawnej,  była to słuszna decyzja. O wyłączenie jawności może wnosić tylko pokrzywdzony. Szkoda, że strona przeciwna nie podjęła tematu i nie wystąpiła z takim wnioskiem. Zdaniem redakcji, mieszkańcy powiatu mają prawo wiedzieć, co dzieje się na sali sądowej podczas rozprawy, gdzie stronami jest Starosta i Redaktor niezależnej prasy lokalnej. Jest to istotne z punktu widzenia interesu społecznego. Sam przebieg rozprawy starczyłby na cały cykl artykułów o panu Staroście i jego pracy. Ogłoszenie wyroku nastąpi za niecały tydzień, więc trzeba uzbroić się w cierpliwość.

Co grozi za ujawnienie przebiegu niejawnej rozprawy poniżej:

Art. 241. § 1. Kto bez zezwolenia rozpowszechnia publicznie wiadomości z postępowania przygotowawczego, zanim zostały ujawnione w postępowaniu sądowym, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

§ 2. Tej samej karze podlega, kto rozpowszechnia publicznie wiadomości z rozprawy sądowej prowadzonej z wyłączeniem jawności.

Samego przebiegu rozprawy nie wolno ujawniać, ale nic nie stoi na przeszkodzie, aby nie wspomnieć o okolicznościach, jakie doprowadziły do sporu sądowego. Kilka słów o roli prasy, zapisano  w ustawie o prawie prasowym, pozwolę sobie zacytować mały fragment:

 „Art. 1. Prasa, zgodnie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, korzysta z wolności wypowiedzi i urzeczywistnia prawo obywateli do ich rzetelnego informowania, jawności życia publicznego oraz kontroli i krytyki społecznej.”

Art6. 4. Nie wolno utrudniać prasie zbierania materiałów krytycznych ani w inny sposób tłumić krytyki.

Nie można mówić o społeczeństwie demokratycznym, kiedy nie ma w nim niezależnej prasy. Niestety w naszym mieście ukształtował się pogląd, że lokalna gazeta wspiera aktualną ekipę rządzącą i taki układ jest czymś normalnym. Z drugiej strony, lokalna władza rozumuje podobnie – prasa lokalna winna być tubą propagandową a w zamian dostaje płatne zlecenia. Stan taki trwał od lat i wszyscy (poza większością mieszkańców) byli zadowoleni. Owa dziwna symbioza wpłynęła wręcz na sposób rozumowania naszych włodarzy. Uznali, że wszystko im wolno i nikt nie śmie wytknąć im błędów, tudzież łamania prawa. Pozbawieni jakiejkolwiek krytyki uznali, że są doskonałymi przywódcami lokalnego samorządu. Wg. własnego pojmowania rzeczywistości stali się architektami życia Lidzbarczan. Opanowały ich „wizje” rozwoju i polepszania bytu mieszkańców (z marnym skutkiem).

Nagle pojawia się ktoś, kto zaczyna burzyć ten budowany latami stabilny układ. Zaczyna zadawać niewygodne pytania – zauważać, że zarówno Burmistrz jak i Starosta nie są tacy doskonali, a nawet łamią prawo. Dla włodarzy to był szok, nikt ich nie przecież nauczył jak mają się zachowywać. Jeszcze większym szokiem była świadomość, że to co pisze owa osoba staje się bardzo popularne wśród mieszkańców i spotyka się z aprobatą. Misternie budowana świątynia nieomylności nagle runęła. Dla przykładu podam, że jeszcze się nie zdarzyło w historii dwóch kadencji Rady Miasta, aby ta przychyliła się do jakiejkolwiek skargi na Burmistrza, jakie wpływają od mieszkańców. Czyż na podstawie tego nie można uznać swej nieomylności, a nawet oznak boskości? Prawie 8 lat rządów i zero skarg uznanych za zasadne.

Konstytucja jak i Ustawa o Dostępie do Informacji Publicznej – były to zapomniane dokumenty w lidzbarskich urzędach. Prawnicy w urzędach nie odrobili z nich lekcji, ale teraz nadrabiają zaległości. Kilka przegranych spraw w olsztyńskim sądzie uzmysłowiło przywódcom, że być może nie tędy droga do zniszczenia niezależnego dziennikarza, że trzeba cięższy kaliber uruchomić. Hańbiący polski kodeks karny art. 212 to doskonałe narzędzie do walki z wolnością słowa. Na jego podstawie oparto akt oskarżenia, być może sąd uzna winę Redaktora Naczelnego i zasądzi karę pieniężną. Mam nadzieję, że jednak tak się nie stanie i wolność słowa zwycięży.

Zakończenie, czyli przekaz podprogowy (ni pies to ni wydra;).

Pytanie: Czy jeśli Sąd stwierdzi, że wydana decyzja np. starosty nie znajduje oparcia w istniejącym prawie, to jak można nazwać ową decyzję?  Logika podpowiada, że wobec powyższego taka decyzja jest nielegalna. Czy wydawanie nielegalnych decyzji jest przestępstwem? Logika mówi, że tak. Jak więc można nazwać osobę, która popełnia przestępstwo? ….?

Jeszcze jeden przekaz, tym razem o nieomylności Rady Powiatu. Pan Starosta mgr Jan Harhaj, wspomniał kiedyś (nie pamiętam już okoliczności), że za jego kadencji żadna uchwała nie została uchylona przez organ nadzoru. Wyjaśnienie dla czytelników, uchwały Rady Miasta i Powiatu sprawdzane są jeszcze przez Regionalną Izbę Obrachunkową i Wojewodę. Obie te instytucje mają prawo stwierdzić nieważność uchwały. Po dzisiejszym wnikliwym sprawdzeniu okazuje się, że są 4 uchwały Rady Powiatu uchylone przez organ nadzoru (RIO) za kadencji obecnego Starosty. Uchwały oznaczone: OR.0710.23.2013, OR.0710.20.2013, OR.0007.226.2013 i OR.0710.16.2012 (to dla wnikliwych).