Orneccy inicjatorzy referendum uniewinnieni.

1 rozprawa w lidzbarskim sądzie. 13 marca 2014

W dniu dzisiejszym, Sąd Rejonowy w Lidzbarku Warmińskim[1] po trzech rozprawach i przesłuchaniu sporej liczby świadków, ogłosił wyrok w sprawie domniemanego nielegalnego rozwieszania plakatów referendalnych w Ornecie przez grupę inicjatorów referendum w sprawie odwołania Burmistrza Popiela i Rady Miasta. Pierwszą rozprawę w tej sprawie opisywałem TUTAJ. Sąd uniewinnił oskarżonych Grzegorza Radzickiego i Mirosława Klukowicza od zarzucanych im czynów z art. 63 par. 1 kodeksu wykroczeń, a kosztami postępowania obciążył skarb państwa.

W ustnym uzasadnieniu wyroku, pani Sędzia Magdalena Wołejko-Czubek (prowadziła rozprawę Zamek kontra Hotel w sporze o suchą fosę) stwierdziła, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przypisania obwinionym popełnienia zarzucanego im czynu. Faktem bezspornym jest, że plakaty referendalne zostały umieszczone na filarach budynku przy Pl. Wolności w Ornecie bez zgody ich właścicieli, nie ma jednak żadnych dowodów na to, że plakaty te akurat w tym miejscu rozwieszali obwinieni. Żaden ze świadków przesłuchanych w tej sprawie nie potwierdził tego. W ocenie Sądu sam fakt, iż obwiniony Grzegorz Radzicki rozwieszał plakaty dotyczące referendum na ul. 1 Maja nie może przesądzać o przyjęciu, iż automatycznie te same plakaty wieszał na Pl. Wolności. Jak wynika z dowodów zgromadzonych w sprawie, grupa referendalna chcąca odwołać Burmistrza była liczna i liczne były osoby angażujące się w referendum, również w rozwieszanie plakatów na terenie miasta i gminy. Nie można wobec tego przyjąć, iż wszystkie plakaty rozwieszali obwinieni.

Na zakończenie pani Sędzia Magdalena Wołejko-Czubek dodała:

„ Musimy pamiętać, iż naczelnymi zasadami prawa polskiego procesu karnego, którego reguły obowiązują również w postępowaniu wykroczeniowym są zasady „In dubio pro reo” i domniemania niewinności. Według tych to oskarżyciel powinien udowodnić winę obwinionemu, obwiniony nie ma obowiązku natomiast wykazywać swojej niewinności, przy czym udowodnienie winy musi być niebudzące wątpliwości. Musi być wykazane wiarygodnymi dowodami bezpośrednimi, bądź też pośrednimi, natomiast w tej sprawie takich dowodów świadczących o winie obwinionych nie ma.”

Tyle informacji prasowej.

Od redakcji.

Warto rozważyć okoliczności sprawy i dlaczego w ogóle do niej doszło. Jest to tym bardziej istotne, iż dotyczy z jednej strony tzw. aparatu władzy, a z drugiej ludzi chcących tę władzę odwołać. Struktura władzy w maleńkich miasteczkach wygląda bardzo podobnie jak 30 czy 40 lat temu. Władzę jednoosobowo sprawuje Burmistrz (dawniej I sekretarz), któremu podporządkowana jest Rada Miasta. Pośrednio włada też lokalną policją i wszelkiej maści służbami publicznymi. Zdobycze tzw. demokracji dające obywatelom narzędzia do sprawowania funkcji kontrolnej wobec władzy są wobec powyższego czysto iluzoryczne. Orneta nie jest tu jakimś wyjątkiem, podobnie jest w Lidzbarku Warmińskim czy w setkach innych miejscowości.

W omawianej sprawie grupa obywateli (inicjatorów), wyraziła wolę zorganizowania referendum celem odwołania Burmistrza i Rady Miasta. Spotkało się to natychmiast z określonymi działaniami represyjnymi ze strony władzy. Lokalna policja skierowała do sądu wniosek o ukaranie panów Radzickiego i Klukowicza za rozwieszanie plakatów referendalnych bez uprzedniej zgody właściciela budynku. Problem polegał na tym, iż ani policjanci, ani nikt inny tego nie widział. Wnioskodawcy nie dysponowali też żadnym dowodem potwierdzającym zarzucane obwinionym czyny. Można zadać pytanie panom policjantom: skąd pomysł na wniesienie oskarżenia, wobec braku jakiegokolwiek dowodu winy? Czy do normalnych praktyk organów ścigania należy oskarżanie obywateli bez jakiejkolwiek podstawy? Czy też wniosek o ukaranie być może został złożony pod wpływem innych sił niż zdrowy rozsądek i miał na celu wywołać postrach wśród mieszkańców?

Całe szczęście, że znalazł się ktoś normalnie myślący w osobie pani Sędzi Magdaleny Wołejko-Czubek, która zakończyła ten cyrk.