National Geograpic ma już 125 lat.

Zawsze byłem ciekawy świata, tego jak działa i z czego jest zbudowany. Interesowała mnie technologia, inżynieria i odkrywanie nieznanego. Ludzie o podobnych postępowych poglądach organizują się, aby wspólnie sięgnąć dalej niż w pojedynkę. Prawie 125 lat temu w USA, grupka ciekawskich świata ludzi założyło towarzystwo o nazwie „National Geographic”. Po ponad wieku istnienia, organizacja rozrosła się znacznie, a swym zasięgiem obejmuje cały świat. Obecnie towarzystwo posiada własne kanały telewizyjne, wydaje czasopisma, sponsoruje liczne wyprawy naukowe. Ogłaszane przez „National Geographic” konkursy fotograficzne i przyrodnicze są najbardziej prestiżowymi na świecie, a ich laureaci stają się przez to uznanymi osobowościami, podobnie jak laureaci nagrody im. Alfreda Nobla. Popularność tej organizacji na całym świecie bierze się z rzetelności i uczciwości w opisywaniu świata, krzewieniu nauki i techniki, jednocześnie nie zapominając o historii i o roli człowieka we wszechświecie. Uczy pokory wobec sił natury jednocześnie poznając mechanizmy jej działania.
Odkąd pamiętam, zawsze lubiłem oglądać kanał TV z logo „National Geographic”, żadna polska produkcja telewizyjna nawet nie zbliża się poziomem do ich programów. Nieudolne próby naśladownictwa, szybko schodzą z anteny, nasi rodacy po prostu nie umieją produkować ciekawej telewizji, wolą ciągłe jałowe dyskusje o samych sobie. Szczególnie interesującym programem nadawanym na NG jest seria „Katastrofy Lotnicze”. Autorzy w sposób arcyciekawy pokazują w nim przyczyny katastrof lotniczych. W programie odtwarzane są sceny z wnętrza samolotu, ostatnie chwile przed katastrofą i to, co dzieje się tuż po niej. Potem przedstawiane są etapy śledztwa i jego rezultaty. Wszystko to oprawione znakomitymi zdjęciami, montażem i muzyką, przyciąga widza i zmusza do myślenia.
Byłem bardzo zaskoczony, kiedy okazało się, że towarzystwo NG zdecydowało się na wyprodukowanie i emisję odcinka o katastrofie smoleńskiej. Miałem wrażenie, że tak wielka i szanująca się telewizja, będzie trzymała się z daleka od tego cuchnącego szamba. Okazało się jednak, że sprawa śmierdzi, ale tylko w Polsce. Na świecie postrzega się katastrofę tego konkretnego samolotu jak każdą inną i nikt nie robi z tego szczególnej sensacji. Tak pokazano te tragiczne kwietniowe wydarzenia jakimi one naprawdę były, opierając się na rzetelnych informacjach i niepodważalnych faktach.
Zderzenie obiektywnego obrazu katastrofy z wyobrażeniami przeciętnego Polaka-katolika może wywołać szok u tego drugiego. Pokazanie ewidentnej winy pilotów, którzy doprowadzili do rozbicia samolotu, godzi w misternie kreowany obraz zamachu bombowego. Tyle wysiłku w ogłupienie milionów ludzi, a tu jakaś tam amerykańska telewizja podważa słowa wielebnej trójcy świętej w osobach Jarosława, Antoniego i Tadeusza. Aż nie sposób nie zacytować pewnej kwestii „jest prawda czasu i prawda ekranu” (film „Miś”).
Z niepokojem śledziłem każdą sekundę programu, czy aby NG nie wspomni o trotylu i rosyjskich służbach specjalnych, na szczęście nic takiego nie nastąpiło. Co gorsze mogliby pokazać samego Macierewicza, lecz tutaj nie chcieli robić konkurencji dla Animal Planet, ci od dawna mają chrapkę na program o nim. Słyszałem też o propozycjach stacji Discovery wobec Antoniego, miałby być bohaterem serii „Moja szokująca historia”.
Świat przechodzi do porządku dziennego po takim wydarzeniu, co roku jakiś samolot gdzieś w świecie ulega katastrofie. Jednak nikt nie robi z takiego wydarzenia religii, nikt nie ośmiesza się wysuwając chore teorie spiskowe. Należą się wielkie słowa uznania niezależnej stacji NG, że pokazała wydarzenia z 10 kwietnia w sposób rzeczowy, obiektywny i wskazała bez strachu bezpośrednich winnych śmierci polskich dyplomatów. Program nie ośmieszył Polski, nie pokazał ciemnogrodu jaki tutaj panuje, chwała im za to. Główny oszołom smoleński – Macierewicz, chce wraz z grupką fanatyków pozwać kanał NG, za emisję tego programu. Umieram z ciekawości, jakich argumentów użyje we wniosku, skarżąc amerykańską stację TV. Być może zapach szamba poczują też obywatele za oceanem, będą się zastanawiać co lub kto tak śmierdzi. Podsumowując, kanał „National Geographic” stanął na wysokości zadania, emitując ten program. Nie obyło się bez drobnych wpadek realizatorskich jak i emisyjnych. Premiera programu nie była przerywana reklamami, co jest zastanawiające w tym przypadku. Bano się odwrotnego efektu reklamy?
Zastanawia mnie też tak wielkie ciśnienie, aby odzyskać wrak samolotu. Po co on komu potrzebny? Z technicznego punktu widzenia, to kupa złomu, absolutnie bez żadnej wartości dowodowej w śledztwie. Z drugiej strony, kilkanaście ton żelastwa, to znakomity interes, szczególnie o takim pochodzeniu. Można też złożyć szczątki maszyny w grobowcu na Wawelu, jednak obawiam się, że ocalałe podwozie nie wejdzie. Nie mam żadnych wątpliwości, że poszczególne elementy samolotu staną się relikwiami, niektóre będą leczyły wzrok, inne słuch, lecz zdrowia psychicznego nikomu z modlących się o ich powrót nie zwrócą. Prawdopodobnym stanie się realizacja programu w TV Trwam „jak łopatka lewego silnika przywróciła do zdrowia nieuleczalnie chorego”. Dobrym pomysłem byłoby też rozprowadzenie poszczególnych elementów do parafii w całym kraju, tak aby każda miała co najmniej kilogram cudownego tupolewa u siebie. Potem już tylko modły, cuda i beatyfikacja luku bagażowego i drzwi kabiny. Trzeba iść z postępem, a kościół musi się reformować. Dziwnym jest, że nie nadaje się jeszcze nazw ulic typu ul. Tupolewa 154M, lub patronem szkoły nie zostanie barometryczny wskaźnik wysokości. Jaki naród takie relikwie. Teraz idę się pomodlić… Tupolewie nasz, któryś jest w smoleńsku…